maandag 31 december 2012

De oude viool


'Eénmaal ..., andermaal ...'
De veilingmeester keek nog eens rond over het bonte gezelschap van verzamelaars en handelaars heen. Er gingen geen handen meer omhoog in de zaal. Met een ferme tik liet hij zijn hamer vallen zodat er geen hoger bod meer kon worden uitgebracht: '... verkocht!!!'

Hij kon een tevreden glimlach niet onderdrukken. Tot nu toe had elk te veilen stuk meer opgebracht dan vooraf de verwachting was geweest. Zijn jarenlange ervaring stonden garant voor de goede naam van dit veilinghuis. Het licht van de kroonluchter scheen op de houten tafel die voor zijn spreekkatheder stond. Met zijn vinger ging hij door de veilingcatalogus en hield stil bij het volgende kavelnummer. Even vroeg hij zich af of hij dit stuk over zou slaan. Het zou de sfeer van verwachting bij zijn publiek - van hetgeen nog ging komen - teniet kunnen doen. Toch besloot de veilingmeester om verder te gaan. 

woensdag 19 december 2012

Mijn mooiste kerstavond …



Weet je nog je mooiste momenten met kerstfeest? Voor de één is het gezellig met elkaar als familie bij elkaar komen. Samen heerlijk het kerstdiner gebruiken, misschien naar de kerk en samen de bekende kerstliederen zingen. Iedereen heeft zijn of haar eigen herinneringen. Ik kan er echt van genieten als de familie bij elkaar is. Maar ik denk ook vaak aan die ene kerstavond terug.

maandag 17 december 2012

Voor lotgenoten in bange decemberdagen


Kerstdrukte 
Vandaag heb ik een extra vrije dag. Met de koffie in de hand en een blik op de kalender realiseer ik het me opeens: de decembermaand vliegt voorbij. En er is nog zoveel te doen voordat het Kerstfeest is. Schoonmaken, kerstinkopen, boom opzetten, etc. Mijn immer-gerustheid-uitstraling verschiet in een willen-vluchten-verkramping. Een dreigend gevoel van totale verlamming maakt zich meester van mij en verstoort mijn vermogen tot ordening. Juist op die momenten prijs je jezelf als man gelukkig met zo’n ‘to-do-list’. Je weet wel, zo’n actielijstje die je vrouw voor je klaarlegt om enige structuur aan je dag te geven. Een soort uittreksel van een cursus ‘rust en ruimte in huis en hoofd’.

donderdag 15 november 2012

Woorden vervliegen, het geschrevene blijft bestaan.

Bij het bloggen hanteer ik als motto 'Schrijven is kijken met je ogen dicht‘ (Remco Campert). Een kijkje naar binnen als middel om mijn gedachten te verwoorden naar de werkelijkheid van vandaag. Kijken in een spiegel die gevoelens laat weerspiegelen in de woorden die ik schrijf. 

maandag 12 november 2012

Daar krijg je nou de kriebels van ...


"Opa, ik ben er!" Onze oudste kleindochter kwam als eerste de achterdeur binnen en meldde haar aanwezigheid voor het geval het me was ontgaan. Ze liet een spoor achter van vochtige bladeren die los kwamen van haar laarsjes. Waar het blaadjesspoor ophield, vulde haar neergevallen sjaal de loop van de richting aan waarin ze liep. Iets verder had ze zich van haar jas ontdaan. Ze liet het vallen als het slotstuk van een late herfstsymfonie. "Ja meisje, ik hang het wel op!", gromde ik met een schuin oog op het achter haar liggende hindernissenparcours. Als volgende kwam haar jongere zusje binnenglijden met mijn vrouw in de voetsporen van haar kleindochters.

dinsdag 31 juli 2012

Parels van troost (1)

  

Weekendje Drenthe


Psalm 65:14 De velden zijn bedekt met koren; zij juichen, ook zingen zij.

Dan aanschouwen mijn stroeve ogen de witte vlinder die dansend van bosrand
over korenschoof naar bloemen in ‘t veld de wolkenlucht verkiest.
Over de verstrikkende last heen ontpopt zich in mij een opstijgend verlangen
om in Zijn licht ontzorgt de vleugels uit te slaan.
Hoopvolle ogen die dankzeggend opzien naar de Schepper.


Een uur stil genietend ontzorgen,
temidden van een droge geur van koren
en het ruizen van een zachte koelte.


maandag 16 juli 2012

Het verborgen kistje

De telefoon ging: ‘U spreekt met Robert Haas. Ik lees uw advertentie en zit nu te trillen op mijn stoel’.
Negen maanden voor het bewuste telefoontje had één van onze kinderen bij toeval een sigarenkistje gevonden. Het kwam tevoorschijn bij een verbouwing in Bilthoven. Mijn vrouw, zoon en ik openden het kistje samen. Er viel wat zand tussen de schaniertjes uit. Een weeïge geur van sigaren uit een verborgen verleden vulde de kamer. In het kistje lag een stapeltje papieren. Maar wat vooral opviel waren de vaalgele katoenen lapjes die bovenop lagen. Twee jodensterren. Het voelde alsof we inbreuk maakten op iemands privacy. Direct begrepen we de emotionele waarde ervan. Het werd het begin van een zoektocht naar de oorsprong van het kistje dat zolang verborgen had gelegen onder het stoffige zand. Een ontdekkingsreis terug in de tijd naar een geheim waarover we in het duister tasten.

zaterdag 7 juli 2012

De geur van vis


Gereformeerd Vrijgemaakte Kerk te Vianen,
tegenwoordig de Hersteld Hervormde Kerk
Vanuit mijn ooghoek ving ik iets op. Als gevangen in een stroom werd ik te snel verder geduwd in een richting die ik niet wilde. Door een stap naar rechts te zetten, kon ik me omdraaien. En dan tegen de stroom marktbezoekers in terug worstelen in de tegengestelde richting. Was het door wat ik gezien had of door de duwende marktbezoekers dat ik opeens moest denken aan de woorden ’Gij zult de meerderheid in het kwade niet volgen’? Ik moest naast de kraam van de visboer zien te komen. Twee minuten later stond ik eindelijk in de vislucht waar ik enkele seconden ervoor langs gekomen was. Daar was de miniatuur die ik in een flits had gezien en mijn leven een eeuwigheid maximaal had gevormd. Een korte onderhandeling over de prijs leidde tot een tevreden klant en een tevreden verkoper. De plastic tas met daarin de aankoop meenemend, liet ik me weer meeslepen met de meerderheid. De miniatuur voerde mij ondertussen terug in een stroom van herinneringen.

woensdag 27 juni 2012

Er was eens ...

Eén van onze kinderen is deze weken vanuit Thailand met verlof in Nederland. Mijn vrouw en ik voelen ons bevoorrecht dat we hem een paar keer konden bezoeken in Chiang Mai. Bij terugkomst in Nederland genieten we dan ook weer van het oppassen op de kleinkinderen. Samen met onze oudste kleinzoon kinderspelletjes op de computer te doen. Hij vindt het prachtig. Bij het goede antwoord beginnen er belletjes te rinkelen. “Goed zo”, roep ik dan om hem te complimenteren met zijn goede prestatie. Maar de belletjes die klinken brengen me in gedachten terug naar Thailand…