Toen brak er iets in mij.
Juist op een ogenblik dat ik het niet verwachtte.
Een scheur in het schild dat zo zorgvuldig was
opgebouwd.
Vorige week werden we ’s nachts gebeld omdat het niet zo goed
ging met Sharon. Vaak laten we alleen de zonnestraaltjes naar buiten schijnen,
maar houden we de donderwolken binnenshuis. Dit keer was de puinhoop
te groot en waren er letterlijk alleen maar brokstukken over. Het zal nog een
paar weken duren voordat ze weer terug kan naar haar eigen plekje. En met haar
zal onze zorg voor haar de balans hervinden. Maar het pantser bleek
minder hard dan ik dacht. De barst is dit keer niet zo gemakkelijk weg te poetsen.
