Daar krijg je nou de kriebels van ...

"Opa, ik ben er!" Onze oudste kleindochter kwam als eerste de achterdeur binnen en meldde haar aanwezigheid voor het geval het me was ontgaan. Ze liet een spoor achter van vochtige bladeren die los kwamen van haar laarsjes. Waar het blaadjesspoor ophield, vulde haar neergevallen sjaal de loop van de richting aan waarin ze liep. Iets verder had ze zich van haar jas ontdaan. Ze liet het vallen als het slotstuk van een late herfstsymfonie. "Ja meisje, ik hang het wel op!", gromde ik met een schuin oog op het achter haar liggende hindernissenparcours. Als volgende kwam haar jongere zusje binnenglijden met mijn vrouw in de voetsporen van haar kleindochters.

Oma had ze opgehaald bij onze dochter en schoonzoon. Het is een genot als de kleinkinderen komen. Ze zouden één nachtje blijven slapen. Inmiddels had ik de jassen van de kleindochters en oma verzameld. Te weinig plaats aan de  kapstok noodzaakte mij de ene jas over de andere te hangen. Daarna volgde een innige omhelzing met de beide dames, waarbij ze de armpjes om mijn nek sloegen.

Luizen

Luizen? Nee, heb ik geen last van!

De oudste van de twee kleindochters begon erover. "Oma, ik heb luizen!" Alsof ze iets heel anders had verstaan, vroeg mijn vrouw om bevestiging. "Luizen?" Er klonk een lichte paniek door in haar stem. Trots knikte nu ook de jongste van de twee. Er viel een korte, maar zeer geladen stilte. De oudste voelde dat ze met het aansnijden van dit onderwerp de aandacht te pakken had. "Ze lopen vanuit je kraag over op de jaskraag van andere kinderen. En dan heb je het dus ook!" Razendsnel schoten mijn gedachten naar de over elkaar hangende jassen.

Weer voelde ik die armpjes om mijn hals geslagen. Er hoefde maar één overloper te zijn. Een klein insect met een spits toelopend lijfje. Een kopje dat me grijzend begluurde, ook al zag ik haar niet. Opeens voelde ik d’r vlak achter mijn linker oor. Alsof zij daar heen en weer wiegde en zich met haar sterke klempoten vasthield aan één van mijn haren. Zij zag er vast voldaan uit, met een rode kleur omdat ze zich had gevoed met mijn bloed. Zou zij neetjes hebben vastgeplakt aan mijn haren? Gelijk voelde ik een onbedaarlijke jeuk op mijn hoofd opkomen!

Gevoelig onderwerp
Dat was het moment dat ik die blik van mijn vrouw zag. Ze keek me strak aan. En als man weet je instinctief dat je bij die blik niet moet gaan onderhandelen. In twee sprongen stond ik bij de kapstok en graaide de jassen van de kleinkinderen er tussenuit. Voorzichtig stopte ik ze in een plastic zak, oplettend dat er geen luis in de pels uit zou springen. Intussen was mijn vrouw begonnen aan een haarinspectie bij de kleinkinderen. "Hé oma, dat kammen in mijn haar kriebelt lekker". Vervolgens controleerde oma op mijn verzoek toch ook even achter mijn linkeroor.

De volgende dag brachten we de twee terug. Voorzichtig bracht mijn vrouw het gevoelige onderwerp ter sprake naar onze dochter. Die keek een ogenblik bevreemd. "Ach nee, daar is ze de hele week al over bezig. Op school is er ergens geconstateerd dat er een kind hoofdluis zou hebben. En nu komt ze elke keer uit school met de vraag of ze het nu toch eindelijk ook een keer heeft." Ik kijk naar de twee kleinkinderen die inmiddels gezellig spelen. En toch voel ik het op mijn hoofd nog kriebelen. Nu achter mijn rechteroor ... Misschien dat mijn vrouw thuis toch nog even kan controleren? Want dat kammen in mijn haar kriebelt lekker!

Twee van onze kleinkinderen: two sisters-in-crime

  

.