Het is nog stil deze morgen als Mirjam over de Dorpsweg fietst. De oude boerderijen staan er dromerig bij in het ochtendgloren. Uit de nevel op het land vliegt met veel kabaal een koppel ganzen omhoog. Mirjam voelt zich zo verbonden met dit dorpsleven. Ze ziet er tegenaan om juist deze dag naar de grote stad te gaan. Acht jaar is het is alweer dat Bert overleden is. Ze beseft dat in die ziekteperiode hun dochter aandacht tekort is gekomen. De jaren daarna had ze Ingrid steeds meer betrokken in het werk. Het melken van de koeien en het uitmesten van de stallen. Tegelijk had ze het verzet bij haar dochter zien groeien. De kerkgang vond ze steeds minder leuk. Als tiener spijbelde ze regelmatig van school. Stilletjes ging ze een paar keer met vrienden op stap naar Amsterdam. Dáár was het echte leven en plezier. Weg uit dit dorp van haar jeugd. Mirjam had haar dochter nog zo gewaarschuwd. En opeens was Ingrid verdwenen...
zaterdag 10 december 2022
woensdag 1 december 2021
GEBROKEN LICHT - Kerstverhaal 2021
‘Halte
Hooghalen!’ roept de chauffeur, terwijl de bus vaart mindert.
Jannes Groeneweg kijkt door de ruit naar de langzaam voorbijglijdende huizen. Voor één dag is hij terug op de plek waar hij juist niet wil zijn. Even overweegt hij te blijven zitten en het dorp van zijn jeugd te laten passeren. Dacht hij nou echt dat met zijn komst de schaduw uit het verleden zou verdwijnen?
Als de bus tot stilstand komt, staat
hij toch op en schuifelt richting
de uitgang. Een man voor hem haakt met zijn koffertje tegen een
stoelleuning. Door de tegenbeweging rolt de man zijn hoed door het gangpad. Jannes zet zijn tas neer - graait - en reikt hem het hoofddeksel aan. Buiten knikt de
man nog naar hem en gaat zijnsweegs. Langzaam besluipt Jannes een gevoel dat er
iets niet klopt. Dan beseft hij dat zijn tas, portemonnee en lunch met de
wegrijdende bus uit het zicht verdwijnen.
Jannes Groeneweg kijkt door de ruit naar de langzaam voorbijglijdende huizen. Voor één dag is hij terug op de plek waar hij juist niet wil zijn. Even overweegt hij te blijven zitten en het dorp van zijn jeugd te laten passeren. Dacht hij nou echt dat met zijn komst de schaduw uit het verleden zou verdwijnen?
donderdag 10 december 2020
VUURGLOED - Kerstverhaal 2020
Sophie laat haar zware schooltas met een smak op de vloer vallen.
Vanuit de keuken klinkt de stem van haar moeder: 'Ben je nu pas uit school?'
Ze negeert de vraag en ploft neer in de leunstoel bij het raam. Een bromvlieg zoemt traag langs haar en botst tegen de ruit. Sophie trekt haar knieën onder zich. Ze staart naar buiten. De boom voor het huis laat steeds blaadjes los. Geelrode najaar-vlinders die duikelend elkaar najagen voorbij gouden lichtstralen. Met haar gezicht probeert Sophie het zonneschijnsel te vangen. Ze laat de gejaagdheid van de schooldag van zich afglijden. Het is heerlijk om weer lekker met de klasgenoten te kunnen lachen om niks. In de voorgaande periode kregen ze door de coronamaatregelen online thuislessen. Iedere ochtend beneden aan de keukentafel de laptop openklappen. Dan inloggen om van de docent uitleg te krijgen over de lesstof. In het computerscherm de eenzaamheid van je eigen gezicht zien weerspiegelen. Alleen-zijn los je niet op door te chatten met lotgenoten. Daarom was ze ruim een week terug - tegen de beperkende regels in - naar een feestje in de buitenlucht geweest. Maar dat was achteraf niet zo'n succes.
Op de vensterbank ligt de bromvlieg inmiddels op z'n rug rondjes te draaien. Pootjes die hulpeloos naar boven trappelen in een poging zich om te keren. Sophie voelt zich loom worden in het zonlicht. Even doezelt ze weg. Dan klinkt plots het indringende geluid van de telefoon. Met een schok schiet ze overeind.
Haar moeder komt vlug de kamer binnenlopen: 'Sophie, je zit er vlak naast. Dan kan je toch wel een keer opnemen?'
Het is opa! Hij woont vlakbij in een seniorenwoning.
'Kortademig? Benauwd? Ik kom gelijk!'
Mam hangt op en belt 112. Sophie houdt haar adem in.
'Meiske, de ambulance komt! Opa is niet goed. Ik ben weg!'
Van achter het raam ziet ze haar moeder met haastige stappen verdwijnen richting opa's huis. Dan valt haar oog op de bromvlieg die roerloos is blijven liggen ... Dood!
dinsdag 7 april 2020
Als schaduwen langer worden
dinsdag 24 maart 2020
Ze moeten stoppen met corona
‘Papa
en mama, hebben jullie gehoord wat Rutte zei. Ik vind dit echt heel erg. Dan zie
ik jullie misschien wel 3 weken niet. Hoe moet het nu met mijn verjaardag?’ Er
klinkt paniek door in de stem van onze jongste dochter.
En het werd stil op straat ... De wereld is in enkele
weken totaal veranderd. Verpleeghuizen
zijn gesloten voor bezoekers om besmetting van kwetsbare bewoners met het coronavirus
te voorkomen. Onze dochter van 35 jaar is ook kwetsbaar, maar dan anders. Ze
heeft een dubbele diagnose van verstandelijk beperkt en gedrags- en
psychiatrische problemen. Daarom kwam ze te wonen in een besloten woongroep. Totdat
het daar 5 jaar geleden mis ging. Ze werd geplaatst in een instelling voor
cliënten die een gesloten behandeling nodig hebben. Het complex slokte haar op
binnen hoge muren. Ruimten waar ze nauwelijks nog kon huppelen. Haar woorden
echoën na in ons hart: ‘Wanneer zal ik weer lachen en zingen?’

zondag 26 mei 2019
Een plekje in ons hart
Vrolijk lachend kijkt ze ons aan. Alsof de tijd geen vat heeft
gekregen op de glinsteringen in haar ogen. Voor het grootste deel van ons leven
was ze er gewoon altijd ... tante Ger. Soms
had ze geen tijd, altijd te druk met haar werk als directeur van
een verzorgingshuis. De laatste jaren ging ze geestelijk achteruit. Wie had
ooit gedacht dat ze uiteindelijk zelf werd opgenomen in een zorg-centrum. Met
een stralende blik van herkenning kijkt ze ons aan. ‘Kijk nou toch eens wie …’
Door haar aandoening vergeet ze het vervolg van de zin die ze wil zeggen.
dinsdag 18 september 2018
Een kerk-pepermuntje
Het werd stil in de overvolle kerk - te stil - terwijl
de dominee de preekstoel beklom. In zijn altijd glimlachende gezicht had hij de
lippen samengeperst. Met beide handen omklemde hij het preekgestoelte. Op zijn
kalende voorhoofd glommen kleine pareltje vocht. Zo overzag hij zijn kudde en
gleed zijn blik langs de rijen. Alsof hij ieder nog eenmaal in de ogen wilde
zien.
zondag 29 juli 2018
Groene weiden en dorre woestijnen

dinsdag 26 juni 2018
One day at a time
Op tafel ligt de opengeslagen brief
die de rest van mijn leven zal bepalen. Voorzichtig neem ik een slok koffie uit
de dampende mok. De brillenglazen beslaan en ontnemen mij een ogenblik het
zicht op het hier en nu. Zacht tikt de wandklok het heden weg naar de voltooid verleden
tijd. Dan dringt de werkelijkheid pas echt tot me door: ik ga met pensioen!
Abonneren op:
Posts (Atom)