Voor lotgenoten in bange decemberdagen

Kerstdrukte 

Vandaag heb ik een extra vrije dag. Met de koffie in de hand en een blik op de kalender realiseer ik het me opeens: de decembermaand vliegt voorbij. En er is nog zoveel te doen voordat het Kerstfeest is. Schoonmaken, kerstinkopen, boom opzetten, etc. Mijn immer-gerustheid-uitstraling verschiet in een willen-vluchten-verkramping. Een dreigend gevoel van totale verlamming maakt zich meester van mij en verstoort mijn vermogen tot ordening. Juist op die momenten prijs je jezelf als man gelukkig met zo’n ‘to-do-list’. Je weet wel, zo’n actielijstje die je vrouw voor je klaarlegt om enige structuur aan je dag te geven. Een soort uittreksel van een cursus ‘rust en ruimte in huis en hoofd’.

Een winkelwagen vol geladen

Elk jaar opnieuw beleef ik het slot van het jaar als een eindsprint om uiteindelijk afgemat de eindstreep van Oudjaar te halen. Deze ochtend is het een wedloop om tijdig de kerstboodschappen binnen te krijgen. Opeens lijkt het alsof je inkopenlijst te lang en de boodschappenkar te vol is. Een moeder met twee kleuters probeert zonder veel resultaat haar winkelwagentje voorwaarts te duwen. De aan haar kar hangende kindertjes oefenen een druk op de wieltjes uit die gelijk is aan de hoeveelheid door haar verplaatste energie. Het nettoresultaat is stagnatie en wachten in de file tussen de winkelschappen.

Jaarlijks ritueel: kerstboom optuigen

Voor velen is het optuigen van de kerstboom een hoogtepunt. Bij mij begint met het ophalen van de kerstdozen van de zolder het feest pas echt! Zeker een halve dag ben je met zo’n kerstboom bezig, als het niet langer is. En dat alles voor twee en een halve week! Met al die kerstspullen lijkt je kamer opeens te klein in verhouding tot de grootte van de boom. Ben je blij dat beide snoeren kerstverlichting het doen, dan zie je ’s avonds dat de lampjes bovenin drie keer zo fel branden als die van onderin de boom. 

Volgend jaar weer?

’s Avonds wacht ik tot mijn vrouw thuiskomt uit haar werk. Ik kijk naar buiten en bewonder de versiering die door mijn overbuurman is aangebracht. Een lichtsnoer dat als een lasso in een boom geslingerd is. Elders hangt een net met gekleurde lampjes schots en scheef om een schuurtje. Toepasselijk is het wel. In het donker krijgt het echt de uitstraling van een kerststal. Als mijn vrouw thuiskomt, ziet ze in één oogopslag wat ik doorstaan moet hebben deze dag. Ze knipoogt me bemoedigend toe: ‘Wat ben ik trots op je dat je dit voor mij hebt willen doen.’ Blij als een geprezen kind stop ik de ‘to-do-list’ in mijn broekzak en haal mijn schouders op. Dan glimlach ik wat schaapachtig naar haar en hoor ik mezelf zeggen: ‘Ach, graag gedaan schat. Zal ik het volgend jaar weer voor je doen?’