ZONNESTRAAL OF DONDERWOLK

 “Mama, aan mij kan je het niet zien dat ik verstandelijk beperkt ben, hè?” vraagt onze jongste dochter. Hand in hand met mijn vrouw sjokt ze mee. Met het te zware lichaam van een volwassen vrouw en haar verbale aanwezigheid overschat je haar gemakkelijk. Verstandelijk nog geen tien en emotioneel nog een kleuter, maakt dat ze het ene ogenblik straalt als een zonnetje om vervolgens om te slaan in een donderwolk.

Eindelijk veiligheid

We mochten Sharon 28 jaar geleden adopteren uit Sri Lanka. Ze groeide op in ons gezin met onze drie eigen biologische kinderen. Als tiener kreeg ze een zware psychose, mede door misbruik van haar kwetsbaarheid. Via het Gliagg (Eleos) en De Hondsberg werd ze uiteindelijk in november 1999 geplaatst bij een christelijke zorginstelling.

We hebben jaren gekend dat we soms meerdere keren per week het land doortrokken op zoek naar onze ‘weggelopen’ dochter. Zo vaak hebben we gebeden of de Heere Zijn engelenwacht ter bescherming om haar heen wilde plaatsen. Bemoedigend was het als ze ‘toevallig’ door een christen werd opgevangen. Pijn deed het als we haar moesten halen van plaatsen waar je liever niet komt. Met de dubbele diagnose van de verstandelijke beperking en gedrags- en psychiatrische problemen werd later besloten rondom Sharon een gesloten setting te starten waar positief christelijke zorg geboden kon worden.

Elke keer als de deur achter Sharon dicht gaat, voelen we als ouders pijn om onze dochter weer achter te moeten laten. Met de adoptie wilden we een kind in nood helpen, maar daarin zijn we slechts ten dele geslaagd. Soms zeggen mensen: ‘Wat goed dat jullie er zijn, wij hadden het niet gekund’. Vaak voelden we ons alleen in onze zorgen om onze dochter. Desondanks hebben we door deze jaren heen wel geleerd dat juist in de diepste dalen de Heere er is. Ook als we Hem niet altijd ervaren. We zijn dankbaar dat de band in het gezin hecht is gebleven tot op de dag van vandaag.

Bijzondere mensen

Afgemeten aan de verstandelijke vermogens noemen we sommige mensen ‘verstandelijk beperkt’. Maar in de Bijbel kom je geen onderscheid tegen tussen mensen met en zonder een verstandelijke beperking. Ik las ergens dat wij rationeel spreken over belangrijke waarden in onze organisaties en kerken. Maar verstandelijk beperkte mensen voelen deze waarden zoals nabijheid en geborgenheid. Bij de Heere mag je gewoon zijn wie je bent!

In de gebrokenheid van deze wereld is ziekte en pijn een deel van onze werkelijkheid. Ook verstandelijke beperkingen en psychiatrische problematiek zijn deel van het leven. In Zijn lijden en sterven heeft de Heere Jezus die gebrokenheid op Zich genomen. Opstanding en wederkomst zijn onlosmakelijk hieraan verbonden. We mogen leven vanuit de verwachting van een eeuwigheid waarin geen beperkingen meer zijn. Tot die tijd ligt er een opdracht steun te geven aan mensen met een beperking. Voor deze bijzondere mensen zouden kerken en individuele gelovigen veel kunnen betekenen!

Een zonnestraal

Sharon mag even naar ons bellen omdat ze zich erg onrustig voelt en last van stemmen heeft. De donderwolk is zwaar dit keer en niets deugt. Ook wij krijgen de volle lading. Mijn vrouw luistert en begint zachtjes te zingen aan de telefoon: 'Ik zag een kuikentje, dat bij haar moeder zat - onder haar vleugels - waar het veilig zat ...' Langzaam stoppen de boze woorden en begint Sharon mee te zingen: '... In de schaduw van Uw vleugels, wil ik schuilen, o Heer!'

Door de gedragsproblematiek zien Sharon en haar medebewoners vaak donkere wolken. Niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan. Wat zou het geweldig zijn als er christenen zijn die het ‘donderen’ voor lief nemen en hen nabijheid en geborgenheid bieden. Vrijwilligers die wat liederen komen zingen of een cliënt die weinig bezoek krijgt ‘adopteren’. Zij hebben mensen nodig die laten zien dat achter de wolken de zon schijnt! Wij genieten van de momenten dat Sharon straalt als een zonnetje. Na mijn vrouw krijg ik haar aan de telefoon: ‘Papa, de leiding is de laatste weken zo aardig. Maar ik weet hoe dat komt. Anders zijn ze bang dat ze geen gebak krijgen op mijn verjaardag’. Dan breekt er bij mij een zonnestraal door op mijn gezicht.