Mo-nu-ment-je voor Ruurd

 We waren nog jongens. Ruurd ging zoals gewoonlijk voorop. "Je moet niet naar beneden kijken, maar naar boven. Dan komt het goed," riep hij. Zo klommen we langs de regenpijp tot de 3e etage. Terwijl ik het zweet van mijn handen veegde, liep hij naar de dakrand. Met knikkende knieën liep ik achter hem aan. Terwijl hij ging zitten met zijn benen over de rand, bleef ik op een afstand staan. "Je moet verder weg kjken, dan zie je het meest," zei mijn broertje.

In memoriam
Vele jaren later, in het najaar van 2012, viel Ruurd toch nog over de rand naar beneden. Vanaf de vliering in zijn appartement maakte hij ongelukkigerwijs een enorme buiteling en werd opgenomen op de IC-afdeling. Niet voor het eerst dachten we dat hij het dit keer niet zou redden. Hij lag in het bed, gefixeerd door slangen en drains. Met een gedesoriënteerde blik zocht hij steun in mijn verontrust gezicht. Een moment waarbij ik terug moest denken aan onze jeugd. En ik zei: "Je moet niet naar beneden kijken, maar naar boven. Dan komt het allemaal goed." Hij glimlachte en fluisterde zacht: "Ik denk dat ik toch te dicht op de rand ben gaan staan."

Het was op een warme najaarsdag van 2013 dat we Ruurd hebben gevonden. Het was in zijn hooggelegen appartement in het hartje van Utrecht, het plekje wat hem zo dierbaar was. Het uitkijkpunt van waaruit hij vergezichten kon zien, voorbij bespiegelingen die anderen voor hem maakten. Een veilig nest waar hij in zijn slaap is heengegaan.

Nalatenschap
Ruurd had een zwakke gezondheid en we wisten dat hij daardoor niet oud zou worden. Enkele weken na zijn overlijden kwamen we, bij het opruimen van zijn appartement, een doosje tegen. Gelijk kwam de herinnering boven drijven. Ruurd was pas een jongen van 16 jaar terwijl hij zijn boek schreef. In een doosje zat het manuscript van een jeugdroman. Ter illustratie maakte hij er zelf schetsen bij. In 1970 heeft hij geprobeerd het uit te geven. Helaas is dat indertijd niet gelukt. Hij is uiteindelijk geen schrijver geworden, maar modevormgever en docent. Zijn naam is opgenomen in het Nationaal Ontwerp Archief. Dit vanwege het belang voor de geschiedenis van de Nederlandse vormgeving.

Veel is in de maneschijn van de herinnering mooier dan in het zonlicht van de werkelijkheid. Ruurd was niet iemand die herinnerd zou willen worden als iemand die groter was dan de werkelijkheid. Juist niet! Met zijn eigen handschrift schreef hij zijn jeugdroman 'De Schimmelbloemen' op, zeven schoolschriften vol. De afgelopen maanden mocht ik het digitaliseren. Zijn boek hebben we deze maand postuum uitgegeven als een kostbare herinnering aan hem.

Eén van de schetsen die Ruurd maakte

"Schimmelbloem was, zoals vele stadjes in onze lieve landje omtrent dit uur van de dag, gehuld in een schemerige nevel. Zij lag daar in de glooiing van het dal uit te rusten van de vermoeiende nazomerse dag. Schimmelbloem is een plaatsje, zoals er vele te vinden zijn, heel eenvoudig en gewoon. Of juist niet gewoon, het is een stadje dat er andere principes op nahoudt, maar dan toch heel aardige principes.” (openingszinnen)
Een Schimmelbloem ... is dat een verwelkte bloem? In dat geval doet een stadje onder de blauwe hemel haar naam geen eer aan. 't Is juist veel meer dan je van haar schoonheid onder dat blauw verwacht. Slaap zacht!" (slotzinnen)