zaterdag 31 augustus 2013

Het appeltje valt niet ...

In onze oude stationwagen kwamen we het parkeerterrein van een deftig hotel oprijden. Gelukkig was het al donker en was de met bagage overladen binnenkant van de auto niet te zien. Op de terugreis vanuit Zwitserland waren we te moe om nog verder te rijden. “We nemen een hotel en rijden morgen wel verder”, zei mijn vrouw. Maar alle herbergen waren vol en zo belanden we bij het vijfsterren hotel.

Van links naar rechts: Job, Sharon, Marijke, Daniël
Logies en ontbijt
Verschrikt keek de receptionist op, toen onze vier kinderen van 5 tot 11 jaar oud achter ons aan binnen kwamen rollen. In onze bont gekleurde vakantiekleding en korte broek behoorden we waarschijnlijk niet direct tot de doelgroep van het hotel. Maar gelukkig was er een dubbele suite beschikbaar en regelden we een overnachting op basis van logies en ontbijt. De zeer luxueuze kamers waren prachtig ingericht in een klassieke stijl. Vermoeid, maar voldaan viel de hele groep al gauw in een diepe slaap…

De volgende ochtend begon het feest pas echt. Na de nodige instructies aan de kinderen vertrokken we in optocht naar het ontbijtbuffet. Bij de entree stond een tafel, waar het fruit sierlijk opgestapeld lag. “Mag ik een appel?”, vroeg één van de kinderen. “Nee, pas na het ontbijt”, antwoordde ik hem. Ondanks de instructies snelden de kinderen vooruit naar de enige tafel met zes stoelen. De keurig gedekte tafel stond onder een kroonluchter en midden in de sfeervolle en chique ontbijtruimte. Afkeurende blikken van de overwegend oudere ontbijtgasten negerend, begonnen we aan ons ontbijt met croissants en jam. Eén van de kinderen riep luid naar de andere gasten: “Eet smakelijk allemaal!”

Eet smakelijk
Eten en drinken heeft altijd weer iets gezelligs en brengt ontspanning in de groep. Al gauw lag rond de tafel een laagje kruimels op het rode tapijt. Versterkt verlieten we de ontbijtruimte, nagekeken door de ontdane gasten. 

Voor de uitgang van de zaal passeerden we weer de hoog opgestapelde toren van fruit. De gang oplopend keken mijn vrouw en ik elkaar voldaan aan. We hadden het dit keer toch nog redelijk kunnen beheersen. Totdat één van de kinderen zich bedacht en zich met een ruk omdraaide. Hij snelde terug naar de tafel met fruit en greep een prachtig mooie rode appel van onderaan de kunstige opeenstapeling. Vanaf de gang hoorden we nog net het gerommel van de ineenstortende fruitberg. “Eet smakelijk”, zei ik tegen onze zoon, terwijl hij een hap nam van de appel!

* Dit blog verscheen eerder in augustus 2012


3 opmerkingen:

  1. Schitterend!
    Heel herkenbaar... Ook wij hebben de nodige anekdotes met onze vier kinderen.
    Een van die mooie herinneringen voor ons is, dat wij samen met onze vrienden en hun 4 kinderen uit eten gingen.
    De verbazing (en ja... zelfs vertedering) toen alle acht kinderen hardop, met de handjes gevouwen het onze vader gingen bidden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig! Daar had ik wel bij willen zijn om die gezichten te willen zien! Ik denk toch dat ik mijn lachen niet in had kunnen houden!
    Groeten Nelly

    BeantwoordenVerwijderen