Verzilver-de-herinnering

De koplampen van onze auto lieten hun lichtbundels vallen op de weg. Donkere wolken pakten zich dreigend samen aan de nachtelijke horizon. Mijn moeder zat op de bijrijder-praat-stoel. We brachten haar terug van een zangavond in Hilversum. “Voor zijn radio-uitzendingen bleven we speciaal thuis,” vertelde ze. “Johannes de Heer hield zelf een korte overdenking en zong dan verschillende liederen uit de bundel. En wij galmden als kinderen uit volle borst mee.” In mijn gedachten echoden de klanken na van een lied dat deze avond was gezongen: ‘Al de weg leidt mij mijn Heiland - door al ’t aardse stormgedruis'. De ruitenwissers veegden de regendruppels van de voorruit. Het kind poetste met de mouw de zoute tranen van de wang.

Het zwijgen der wijzen
“We hebben veel zorgen over jullie gehad!” zei mijn moeder. Niet begrijpend keek ik even opzij. “Jullie waren nauwelijks volwassen toen jullie trouwden.” Door de harde wind lagen er takjes op het natte wegdek. “En zo jong al een groot gezin,” vervolgde ze. In het vertrouwelijk donker was niet te zien dat ik mijn wenkbrauwen fronste. Mijn vrouw Grietje zat achterin en hield zich stil. Verwerend gaf ik aan dat we ondanks onze jeugdigheid volwassen en zelfstandig waren. We konden die verantwoordelijkheid juist goed aan. Ze zweeg een ogenblik het zwijgen van de wijze. In de daarop volgende stilte resoneerden de woorden die de zangeres (Joke Buis) deze avond had gezongen: ‘Als ik zwak ben in beproeving, ... Als mijn schreden soms gaan wank'len ...' Twee handen strekten zich uit en oude sterke armen tilden het kind op.

Door een wegafsluiting werden we omgeleid over grotendeels onverlichte wegen. Er lagen op deze binnen-door-route veel verkeersdrempels. Ik dacht aan mijn moeder en vader die de negentig gepasseerd zijn. Samen weten ze zich behoorlijk te redden. Maar hun leven kende genoeg stormgedruis: Een kleinkind en een zoon moeten overleven is meer dan enkele drempels nemen. Mijn moeder was het die ons vroeger voorlas uit de kinderbijbel en bleef bidden voor de kinderen. Onwillekeurig moest ik denken aan de omleidingen en obstakels die wij zelf in ons leven zijn tegengekomen. In onze jeugdige overmoed waren we ervan overtuigd dat we de hele wereld aankonden. Dwars door onze levensstormen moesten wij echter nog leren dat God ons steeds opnieuw vastgehouden heeft. Net als mijn ouders, mochten wij schuilen bij Hem. Het kind zat op schoot en keek hem verwachtingsvol aan.

Een glimlach van een kind
"Het was een fijne avond," gaf mijn moeder aan. Door het onstuimig weer was het zicht slecht. In het nachtelijk duister kon ik niet verder kijken dan het licht van de koplampen reikten. Maar het was genoeg om veilig thuis te komen. "Wisten jullie dat van die radio-uitzendingen? Daardoor ken ik zoveel liederen van Johannes de Heer!" zei mijn moeder. Mijn vrouw gaf aan dat ze het niet wist, maar dat ook zij veel liederen uit de bundel uit het hoofd kende. Ze had ze al vroeg in haar jeugd geleerd. Ik keek een kort ogenblik in de achteruitkijkspiegel naar het silhouet van mijn vrouw en meende een glimlach op haar gezicht te zien. Het meisje keek blijmoedig naar hem op toen hij begon te zingen: 'Al de weg leidt mij mijn Heiland, wat verlangt mijn ziel dan meer ...' 

Weer keek ik even opzij, richting mijn moeder. "Wist u ma, dat Grietje als klein kind nog bij Johannes de Heer op schoot gezeten heeft?" Jammer dat hij nooit geweten heeft dat 't kleine meisje inmiddels oma is. En al zovele jaren gelukkig met mij is getrouwd.