dinsdag 26 juni 2018

One day at a time


Op tafel ligt de opengeslagen brief die de rest van mijn leven zal bepalen. Voorzichtig neem ik een slok koffie uit de dampende mok. De brillenglazen beslaan en ontnemen mij een ogenblik het zicht op het hier en nu. Zacht tikt de wandklok het heden weg naar de voltooid verleden tijd. Dan dringt de werkelijkheid pas echt tot me door: ik ga met pensioen!

Opnieuw lees ik het overzicht van mijn pensioen-opbouw. Mijn vinger glijdt langs  de lange lijst met 45 dienstjaren. Van boven naar beneden - van heden naar verleden. In gedachten daal ik al de treden af naar het begin van mijn loopbaan. Ik voel me weer de jongen die ik ooit was. Ik hoor opnieuw het geluid van de oude typemachine waarop ik mijn eerste sollicitatiebrief schrijf. Het aanslaan van de toetsen en het rinkelende belletje aan het einde van de regel. Ik ruik opnieuw de geur van lysol als ik in een stalend wit jasje over de ziekenhuisafdeling loop. Het begin van een carrière waar alleen maar een zigzaglijn in te herkennen is: van verpleegkundige naar leraar godsdienst naar verpleegkundige. 

Trede voor trede
Onderaan de loopbaantrap kijk ik omhoog naar al de instellingen uit vervlogen jaren. Maar ik zie ze niet. Ik herken alleen gezichten. Als een opgaande galerij van portretten die de 45 treden omlijsten. Vanaf de eerste trede zie ik duidelijk zijn afbeelding. Hij was op dat moment net zo oud als ik nu ben. Hij was niet meer in staat te spreken. Slechts één woord scandeerde hij de hele dag: ‘Ron … Ròònnn!!!’ In het rooster was de toewijzing snel gemaakt. Vanaf dat moment werd hij mijn patiënt. Vele nieuwe gezichten en levensverhalen volgen als ik trede voor trede verder klim. Maar elke stap hoor ik steeds weer zijn stem galmen: 'Ròònnn!!!’ Vreemd genoeg voelde ik me vereerd dat het de enige naam was die hij had onthouden. Totdat ik zijn zoon mocht ontmoeten en me voorstelde. ‘Grappig’ zei hij, ‘ik heet ook Ron!'

De wandklok slaat het hele uur. Ik staar een ogenblik naar buiten. De 45 jaren zijn omgevlogen. Mijn toekomst van toen is nu een deel van mijn verleden geworden. Bij de vlinderstruik dartelt een ééndagsvlinder. Mijn ogen volgen haar vlucht als ze op de wind naar de volgende struik fladdert. Ik weet het: de vlinder telt geen maanden maar momenten. Op deze ene dag van haar leven heeft ze tijd genoeg. De dag dat ik met (vervroegd) pensioen ga en ik mijn witte jasje definitief uittrek. Het moment dat een nieuwe levensfase begint. In mijn gedachten ontspringt een melodie: 

One day at a time, sweet Jesus - That's all I'm askin'of You - Just give me the strenght - To do every day what I have to do - Show me the stairway I have to climb - Lord, for my sake teach me to take one day at a time. Het geeft me het vertrouwen dat je niet de hele trap hoeft te zien om de eerstvolgende stap te zetten.


Dit blog verscheen op 6 augustus 2018 als column in het Nederlands Dagblad.


20 opmerkingen:

  1. Dank je wel. Rijke blog. Genade is dagelijks voedsel. Er is genoeg.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een afsluiting en een nieuw begin.
    Gods rijke zegen in beide!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi blog Ron. Geniet van de dagen die komen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Als ik de jury was wist ik het wel benieuwd naar het nieuwe thema. Vrijen tijd ofzo

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Je hebt de bloghop gewonnen Ron, gefeliciteerd. Ik zie geen e-mailadres op je blog, zou je mij even kunnen mailen via info@wendyborn.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Tja, het gaan met pensioen. Het is een belangrijk moment in je leven. Ook ik heb dat meegemaakt. Je koestert mooie en leuke momenten uit je werkzame leven. Bijzonder dat je toch weer verpleegkundige bent geworden. De tijd gaat snel en die lijkt na het pensioen nog wel sneller te gaan. Ik ben vrijwilligster geworden bij mensen met mogelijkheden. Dat is het werk wat ik de laatste 18 jaar heb gedaan. Maar nu kan ik genieten van de omgang met mensen zonder verplichtingen. Ik wens je veel genoegen en zegen toe bij het bestijgen van de eerste tree van de trap.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mooi beschreven. Ik wens je Zijn zegen in deze nieuwe fase. Meer tijd voor schrijven is niet verkeerd, graag gelezen!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Erg mooi geschreven hoor. Heeft me zelfs ontroerd :-(

    BeantwoordenVerwijderen