dinsdag 23 december 2014

Verzilver-de-herinnering

De koplampen van onze auto lieten hun lichtbundels vallen op de weg. Donkere wolken pakten zich dreigend samen aan de nachtelijke horizon. Mijn moeder zat op de bijrijder-praat-stoel. We brachten haar terug van een zangavond in Hilversum. “Voor zijn radio-uitzendingen bleven we speciaal thuis,” vertelde ze. “Johannes de Heer hield zelf een korte overdenking en zong dan verschillende liederen uit de bundel. En wij galmden als kinderen uit volle borst mee.” In mijn gedachten echoden de klanken na van een lied dat deze avond was gezongen: ‘Al de weg leidt mij mijn Heiland - door al ’t aardse stormgedruis'. De ruitenwissers veegden de regendruppels van de voorruit. Het kind poetste met de mouw de zoute tranen van de wang.

Het zwijgen der wijzen
“We hebben veel zorgen over jullie gehad!” zei mijn moeder. Niet begrijpend keek ik even opzij. “Jullie waren nauwelijks volwassen toen jullie trouwden.” Door de harde wind lagen er takjes op het natte wegdek. “En zo jong al een groot gezin,” vervolgde ze. In het vertrouwelijk donker was niet te zien dat ik mijn wenkbrauwen fronste. Mijn vrouw Grietje zat achterin en hield zich stil. Verwerend gaf ik aan dat we ondanks onze jeugdigheid volwassen en zelfstandig waren. We konden die verantwoordelijkheid juist goed aan. Ze zweeg een ogenblik het zwijgen van de wijze. In de daarop volgende stilte resoneerden de woorden die de zangeres (Joke Buis) deze avond had gezongen: ‘Als ik zwak ben in beproeving, ... Als mijn schreden soms gaan wank'len ...' Twee handen strekten zich uit en oude sterke armen tilden het kind op.

Door een wegafsluiting werden we omgeleid over grotendeels onverlichte wegen. Er lagen op deze binnen-door-route veel verkeersdrempels. Ik dacht aan mijn moeder en vader die de negentig gepasseerd zijn. Samen weten ze zich behoorlijk te redden. Maar hun leven kende genoeg stormgedruis: Een kleinkind en een zoon moeten overleven is meer dan enkele drempels nemen. Mijn moeder was het die ons vroeger voorlas uit de kinderbijbel en bleef bidden voor de kinderen. Onwillekeurig moest ik denken aan de omleidingen en obstakels die wij zelf in ons leven zijn tegengekomen. In onze jeugdige overmoed waren we ervan overtuigd dat we de hele wereld aankonden. Dwars door onze levensstormen moesten wij echter nog leren dat God ons steeds opnieuw vastgehouden heeft. Net als mijn ouders, mochten wij schuilen bij Hem. Het kind zat op schoot en keek hem verwachtingsvol aan.

Een glimlach van een kind
"Het was een fijne avond," gaf mijn moeder aan. Door het onstuimig weer was het zicht slecht. In het nachtelijk duister kon ik niet verder kijken dan het licht van de koplampen reikten. Maar het was genoeg om veilig thuis te komen. "Wisten jullie dat van die radio-uitzendingen? Daardoor ken ik zoveel liederen van Johannes de Heer!" zei mijn moeder. Mijn vrouw gaf aan dat ze het niet wist, maar dat ook zij veel liederen uit de bundel uit het hoofd kende. Ze had ze al vroeg in haar jeugd geleerd. Ik keek een kort ogenblik in de achteruitkijkspiegel naar het silhouet van mijn vrouw en meende een glimlach op haar gezicht te zien. Het meisje keek blijmoedig naar hem op toen hij begon te zingen: 'Al de weg leidt mij mijn Heiland, wat verlangt mijn ziel dan meer ...' 

Weer keek ik even opzij, richting mijn moeder. "Wist u ma, dat Grietje als klein kind nog bij Johannes de Heer op schoot gezeten heeft?" Jammer dat hij nooit geweten heeft dat 't kleine meisje inmiddels oma is. En al zovele jaren gelukkig met mij is getrouwd.




12 opmerkingen:

  1. Mooi zo'n een inkijkje ,heel herkenbaar het gespreksonderwerp onderwerp.
    ook bij ons werd er bij het orgel gezongen, niet altijd enthousiast als mijn vader begon, vaak hadden we andere plannen, maar gaande weg had hij ons mee. Leerde ons 2 stemmig soms zelf 3 stemmig zingen. Bedankt voor je stukje!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel mooi wat je schrijft! Knap blogje ~ ( je bent een echte schrijver) ~ en best wel diepzinnig blogje ook, met een lichtvoetig nootje tussendoor. Dank je wel. Ik vind het super dat jullie zo'n gelukkig huwelijk hebben, zoals je op het laatst zegt. Fijn om over jullie gezin/familie te lezen. De les neem ik mee

    Mijn lievelings-gezang van Johannes de Heer is deze:

    Leer mij uw weg, o Heer,
    leer mij uw weg.
    Schenk van uw kracht mij meer,
    leer mij uw weg.

    Houd mij in evenwicht,
    dat 'k voor uw aangezicht,
    wandel in 't volle licht,
    leer mij uw weg.

    Hoe ook mijn toestand wordt,
    leer mij uw weg.
    't Leven zij lang of kort,
    leer mij uw weg.

    Is dan mijn loop volbracht,
    vrees ik geen dood of macht,
    daar mijn ziel U verwacht,
    leer mij uw weg.

    Wat ook dit leven brengt,
    Hij is nabij.
    't Zij vreugd of droefheid schenkt,
    Hij is nabij.

    Hoe sterk ook satans macht,
    Jezus geeft licht en kracht,
    ieder, die Hem verwacht:
    Hij is nabij.

    ( Dat wens ik jullie toe natuurlijk)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je compliment ;-) Het lied 'Leer mij Uw weg o Heer' wensen we jullie ook toe voor het nieuwe jaar.

      Verwijderen
  3. Mooi blogje Ron, mooi kerstverhaal :)
    Hele gezegende kerstdagen toegewenst en een mooi 2015 waarin jullie de aanwezigheid van de Heer nog beter mogen ervaren.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ook dank Marja. Ook Zijn nabijheid toegewenst voor het nieuwe jaar.

      Verwijderen
  4. Wat een mooi verhaal. Het ontroerde me.
    We zijn pas vriend geworden van de vrije evangelische gemeente in Bennekom.
    Hier zingen we elke zondag wel een paar liederen uit de Joh. de Heer bundel.
    Prachtige liederen met diepgaande teksten.

    Bedankt voor al jouw bemoedigende reacties op m'n blog in het afgelopen jaar
    Ik wens jou en je familie gezegende kerstdagen toe en een warm en liefdevol 2015!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dank je Dieneke. Veel zegen toegewenst in het mooie werk wat jullie mogen doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dank je wel voor dit blog. Het roept bij mij veel herinneringen op. Direct al bij het zien van de foto glijden mijn gedachten terug naar vroeger, toen we met elkaar uit Johannes de Heer zongen, begeleid door mijn broer op het harmonium. (Hij is inmiddels organist en koordirigent.)
    Het is alsof ik erbij zit in de auto, wat heb je het prachtig beeldend beschreven. Mooi om te lezen hoe je moeder nu deelt dat ze zich best zorgen maakten om jullie (maar dat toen wijselijk voor zich gehouden hebben).
    Ik wens jullie een fijne jaarwisseling en Gods zegen voor het nieuwe jaar toe!
    Hartelijke groet, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik reageerde met het account van mijn dochter. Ik zou zo langzamerhand moeten weten dat ik niet alleen gebruik maak van mijn laptop. ;-)

      Verwijderen