Ze moeten stoppen met corona

‘Papa en mama, hebben jullie gehoord wat Rutte zei. Ik vind dit echt heel erg. Dan zie ik jullie misschien wel 3 weken niet. Hoe moet het nu met mijn verjaardag?’ Er klinkt paniek door in de stem van onze jongste dochter.

En het werd stil op straat ... De wereld is in enkele weken totaal veranderd. Verpleeghuizen zijn gesloten voor bezoekers om besmetting van kwetsbare bewoners met het coronavirus te voorkomen. Onze dochter van 35 jaar is ook kwetsbaar, maar dan anders. Ze heeft een dubbele diagnose van verstandelijk beperkt en gedrags- en psychiatrische problemen. Daarom kwam ze te wonen in een besloten woongroep. Totdat het daar 5 jaar geleden mis ging. Ze werd geplaatst in een instelling voor cliënten die een gesloten behandeling nodig hebben. Het complex slokte haar op binnen hoge muren. Ruimten waar ze nauwelijks nog kon huppelen. Haar woorden echoën na in ons hart: ‘Wanneer zal ik weer lachen en zingen?’

Lenteperikelen

Deze week is de lente begonnen! De vogels zijn druk in de weer. Muren verliezen hun betekenis als je kan vliegen. Onze dochter heeft dankzij het behandeltraject een enorme groei doorgemaakt. We zijn echt trots op haar en dankbaar voor de inzet van het team. Al verblijft ze op een besloten afdeling, we bezoeken haar vaak. Ze geniet ervan als we gezellig ergens naar toe gaan. Totdat enkele dagen terug het bericht kwam dat we niet meer mogen komen. In alle instellingen voor de gehandicaptenzorg is de bezoekersregeling aangescherpt. Het kleine virus is niet te zien, maar de effecten ervan zijn groot. De begeleider belde ons: ‘Jullie dochter heeft het moeilijk. Verdrietig dat ze jullie nu niet kan zien. Gillend stond ze op de gang terwijl ze zichzelf op haar hoofd sloeg. Ze vertelde dat ze papa en mama zo mistte.’

We horen en lezen het nieuws. Het lijkt alleen nog maar te gaan over het COVID-19 virus. Zelfs voor ons is het lastig om er rationeel mee om te gaan. Mensen met een verstandelijke beperking begrijpen het misschien niet, maar voelen de emotionele lading des temeer. Juist dan is er behoefte aan nabijheid en betrokkenheid. En wij voelen de onmacht er voor onze dochter te zijn. We leven in een gebroken wereld. Maar we verwachten een eeuwigheid waarin geen ziekte en beperkingen meer zijn. We mogen vertrouwen dat tot die tijd de Heiland er was, is en zal zijn … voor onze dochter, voor de andere kinderen en kleinkinderen.

Verjaardagfeestje

Vandaag is ze jarig. In de ochtend bellen we de afdeling en krijgen haar aan de lijn. Samen met ons zingt ze mee. ‘Lang zal ik leven …’ Ze heeft net gehoord dat het verjaardagsbezoek van twee medebewoners niet door gaat. Dan horen we dat we vanaf nu kunnen beeldbellen met de afdeling. Daardoor kunnen we dagelijks contact hebben en elkaar zien. Haar wereldje wordt dus toch wat groter. Aan de andere kant van de lijn klinkt lawaai. Onze dochter proest het uit: enkele medewerkers zingen haar toe, begeleidt met pannendeksels. Een ogenblik zijn we er stil van … Bedankt team!!! Ondanks alles maken ze er voor haar een feestje van.