Een plekje in ons hart

Vrolijk lachend kijkt ze ons aan. Alsof de tijd geen vat heeft gekregen op de glinsteringen in haar ogen. Voor het grootste deel van ons leven was ze er gewoon altijd ... tante Ger. Soms had ze geen tijd, altijd te druk met haar werk als directeur van een verzorgingshuis. De laatste jaren ging ze geestelijk achteruit. Wie had ooit gedacht dat ze uiteindelijk zelf werd opgenomen in een zorg-centrum. Met een stralende blik van herkenning kijkt ze ons aan. ‘Kijk nou toch eens wie …’ Door haar aandoening vergeet ze het vervolg van de zin die ze wil zeggen.

Woorden vervliegen

Na 42 jaar is tante Ger de laatst levende getuige van het huwelijk van mijn vrouw en mij. De laatste jaren waren we minder standvastig geworden in het bezoeken van haar. We waren druk, drukker, drukst met ons werk en de kleinkinderen. Tot we een jaar terug meer ruimte kregen en zij weer een plekje kreeg in onze agenda. Sinds dat moment bezoeken we haar weer regelmatig. Een oude vriendelijke dame met een psychogeriatrische zorgvraag die nu alle tijd heeft in haar kleiner wordende wereldje. Was ze vroeger altijd vlot van de tongriem gesneden, nu vervliegen de woorden voordat de zin haar einde bereikt heeft.

Af en toe noemt ze mijn vrouw bij de naam van haar overleden moeder. De gelijkenissen van mijn weder-helft nu en de vrouw uit haar verleden zijn dan ook treffend. Ze ziet de foto’s van onze kleinkinderen en herkent onze kinderen erin. Elke keer dat we nu bij haar zijn, lezen we een kort en bekend gedeelte uit de Bijbel. Zo ook deze keer: ‘In het huis van mijn Vader zijn vele woningen - Ik ga heen om u een plaats te bereiden; en wanneer Ik heengegaan ben en u plaats bereid heb, kom Ik weer en zal u tot Mij nemen, opdat ook u zijn moogt, waar Ik ben.’ Met Hemelvaartsdag mogen we het weer gedenken dat de opgestane Heiland ons is voorgegaan naar het Vaderhuis.

Een glinsterende traan

Tante Ger buigt haar hoofd als we voor haar bidden om troost en kracht op de voor haar soms zware levensreis. Het ontroert haar en na het gebed glinstert er een traan in haar ogen. Dan klinkt haar schorre stem. Zonder enige onderbreking zegt ze: ‘Dan zijn we veilig in Jezus armen. Wat is het goed dat jullie weer in mijn leven zijn gekomen!’ Een kort ogenblik kijken mijn vrouw en ik elkaar aan. Even zijn wij niet in staat om woorden te vinden om onze zinnen te vullen. Maar tante Ger heeft voor altijd een plekje in onze agenda … en in ons hart.