Vrolijk lachend kijkt ze ons aan. Alsof de tijd geen vat heeft
gekregen op de glinsteringen in haar ogen. Voor het grootste deel van ons leven
was ze er gewoon altijd ... tante Ger. Soms
had ze geen tijd, altijd te druk met haar werk als directeur van
een verzorgingshuis. De laatste jaren ging ze geestelijk achteruit. Wie had
ooit gedacht dat ze uiteindelijk zelf werd opgenomen in een zorg-centrum. Met
een stralende blik van herkenning kijkt ze ons aan. ‘Kijk nou toch eens wie …’
Door haar aandoening vergeet ze het vervolg van de zin die ze wil zeggen.
Woorden vervliegen
Na 42 jaar is tante Ger de laatst levende getuige van het
huwelijk van mijn vrouw en mij. De laatste jaren waren we minder standvastig
geworden in het bezoeken van haar. We waren druk, drukker, drukst met ons werk
en de kleinkinderen. Tot we een jaar terug meer ruimte kregen en zij weer een
plekje kreeg in onze agenda. Sinds dat moment bezoeken we haar weer regelmatig.
Een oude vriendelijke dame met een psychogeriatrische zorgvraag die nu alle
tijd heeft in haar kleiner wordende wereldje. Was ze vroeger altijd vlot van de
tongriem gesneden, nu vervliegen de woorden voordat de zin haar einde bereikt
heeft.
Af en toe noemt ze mijn vrouw bij de naam van haar overleden
moeder. De gelijkenissen van mijn weder-helft nu en de vrouw uit haar verleden zijn
dan ook treffend. Ze ziet de foto’s van onze kleinkinderen en herkent onze
kinderen erin. Elke keer dat we nu bij haar zijn, lezen we een kort en bekend
gedeelte uit de Bijbel. Zo ook deze keer: ‘In het huis van mijn Vader zijn
vele woningen - Ik ga heen om u een plaats te bereiden; en wanneer Ik heengegaan ben en u plaats
bereid heb, kom Ik weer en zal u tot Mij nemen, opdat ook u zijn moogt, waar Ik
ben.’ Met Hemelvaartsdag mogen we het weer gedenken dat
de opgestane Heiland ons is voorgegaan naar het Vaderhuis.
Een glinsterende traan
Tante Ger buigt haar hoofd als we voor haar bidden om
troost en kracht op de voor haar soms zware levensreis. Het ontroert haar en na
het gebed glinstert er een traan in haar ogen. Dan klinkt haar schorre stem.
Zonder enige onderbreking zegt ze: ‘Dan zijn we veilig in Jezus armen. Wat is
het goed dat jullie weer in mijn leven zijn gekomen!’ Een kort ogenblik kijken
mijn vrouw en ik elkaar aan. Even zijn wij niet in staat om woorden te vinden
om onze zinnen te vullen. Maar tante Ger heeft voor altijd een plekje in onze
agenda … en in ons hart.
Wat kostbaar
BeantwoordenVerwijderenDat is het zeker Danielle. Bedankt.
VerwijderenDat raakt me.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi dat jullie tante Ger weer wat vaker op kunnen zoeken. Wat een waardevolle momenten voor haar, maar ook voor jullie. Wij hadden datzelfde met een oom. We hadden dat contact niet willen missen.
BeantwoordenVerwijderenWat ontroerend!
BeantwoordenVerwijderenDank je!
VerwijderenNog een keer gelezen.
BeantwoordenVerwijderenTante Ger is inmiddels veilig Thuisgekomen op die plaats met de vele woningen!!!
Verwijderen