TERUGKEER - Kerstverhaal 2023

                                    

De zon daalt achter de heuvels van Chiang Mai. Ze kleurt de stadsmuur oranje. Michiel-André zit op een terras tegenover de oude toegangspoort. Maar hij heeft weinig oog voor het schouwspel. Hij staart voor zich uit en voelt zich verloren en verward. Zijn hele leven dacht hij enig kind te zijn. Maar het bleek anders, heel anders. Kort terug hoorde hij het pas - hij had een tweelingbroer die overleed bij hun geboorte. Hij weet niet wat hij erger vindt. Het jarenlang verzwijgen door zijn ouders? Of het voorbijgaan aan het onverklaarbaar gemis dat hij altijd heeft gevoeld? Het is alsof de puzzel voorgoed het laatste stukje mist.

Michiel-André zucht. 'Moest ik nou zo nodig naar Thailand om hier te verwerken dat ik mijn broertje nooit zal kennen? Het enige wat ik nu bereik, is het genoegen met Kerst niet thuis te zijn. Hadden ze het me maar eerder moeten vertellen!' Hij klemt zijn handen om zijn glas ijskoffie. ‘Laat ook maar. Ik wil deze laatste avond in Chiang Mai gewoon alles vergeten!’ Hij drinkt zijn glas leeg. Maar de zoetheid van siroop kan niet op tegen de bittere nasmaak van koffie.

Michiel-André kijkt naar de overkant. Een zwerfster met een baby op haar arm bedelt om geld. Hij fronst zijn wenkbrauwen: ‘Makkelijk scoren met zo’n kleintje!’ De zwerfster ziet er vies uit in haar groenige shirt en roze broek. Ze lijkt zijn blik te voelen en draait zich naar hem om. Tot zijn schrik loopt ze naar hem toe. Michiel-André springt op en vlucht het café in. Hij rekent af en kijkt schuw naar het terras. Niets! Dan schiet het hem te binnen. Zijn telefoon ligt daar nog. Hij rent terug. Te laat! Zijn mobiel is weg … net als de zwerfster met haar baby!

BLAUW NEON - Kerstverhaal 2022

Het is nog stil deze morgen als Mirjam over de Dorpsweg fietst. De oude boerderijen staan er dromerig bij in het ochtendgloren. Uit de nevel op het land vliegt met veel kabaal een koppel ganzen omhoog. Mirjam voelt zich zo verbonden met dit dorpsleven. Ze ziet er tegenaan om juist deze dag naar de grote stad te gaan. Acht jaar is het is alweer dat Bert overleden is. Ze beseft dat in die ziekteperiode hun dochter aandacht tekort is gekomen. De jaren daarna had ze Ingrid steeds meer betrokken in het werk. Het melken van de koeien en het uitmesten van de stallen. Tegelijk had ze het verzet bij haar dochter zien groeien. De kerkgang vond ze steeds minder leuk. Als tiener spijbelde ze regelmatig van school. Stilletjes ging ze een paar keer met vrienden op stap naar Amsterdam. Dáár was het echte leven en plezier. Weg uit dit dorp van haar jeugd. Mirjam had haar dochter nog zo gewaarschuwd. En opeens was Ingrid verdwenen... 

GEBROKEN LICHT - Kerstverhaal 2021

‘Halte Hooghalen!’ roept de chauffeur, terwijl de bus vaart mindert.
Jannes Groeneweg kijkt door de ruit naar de langzaam voorbijglijdende huizen. Voor één dag is hij terug op de plek waar hij juist niet wil zijn. Even overweegt hij te blijven zitten en het dorp van zijn jeugd te laten passeren. Dacht hij nou echt dat met zijn komst de schaduw uit het verleden zou verdwijnen?
Als de bus tot stilstand komt, staat hij toch op en schuifelt richting de uitgang. Een man voor hem haakt met zijn koffertje tegen een stoelleuning. Door de tegenbeweging rolt de man zijn hoed door het gangpad. Jannes zet zijn tas neer - graait - en reikt hem het hoofddeksel aan. Buiten knikt de man nog naar hem en gaat zijnsweegs. Langzaam besluipt Jannes een gevoel dat er iets niet klopt. Dan beseft hij dat zijn tas, portemonnee en lunch met de wegrijdende bus uit het zicht verdwijnen.

VUURGLOED - Kerstverhaal 2020

Sophie laat haar zware schooltas met een smak op de vloer vallen. 

Vanuit de keuken klinkt de stem van haar moeder: 'Ben je nu pas uit school?'

Ze negeert de vraag en ploft neer in de leunstoel bij het raam. Een bromvlieg zoemt traag langs haar en botst tegen de ruit. Sophie trekt haar knieën onder zich. Ze staart naar buiten. De boom voor het huis laat steeds blaadjes los. Geelrode najaar-vlinders die duikelend elkaar najagen voorbij gouden lichtstralen. Met haar gezicht probeert Sophie het zonneschijnsel te vangen. Ze laat de gejaagdheid van de schooldag van zich afglijden. Het is heerlijk om weer lekker met de klasgenoten te kunnen lachen om niks. In de voorgaande periode kregen ze door de coronamaatregelen online thuislessen. Iedere ochtend beneden aan de keukentafel de laptop openklappen. Dan inloggen om van de docent uitleg te krijgen over de lesstof. In het computerscherm de eenzaamheid van je eigen gezicht zien weerspiegelen. Alleen-zijn los je niet op door te chatten met lotgenoten. Daarom was ze ruim een week terug - tegen de beperkende regels in - naar een feestje in de buitenlucht geweest. Maar dat was achteraf niet zo'n succes. 

Op de vensterbank ligt de bromvlieg inmiddels op z'n rug rondjes te draaien. Pootjes die hulpeloos naar boven trappelen in een poging zich om te keren. Sophie voelt zich loom worden in het zonlicht. Even doezelt ze weg. Dan klinkt plots het indringende geluid van de telefoon. Met een schok schiet ze overeind. 

Haar moeder komt vlug de kamer binnenlopen: 'Sophie, je zit er vlak naast. Dan kan je toch wel een keer opnemen?'

Het is opa! Hij woont vlakbij in een seniorenwoning.

'Kortademig? Benauwd? Ik kom gelijk!'

Mam hangt op en belt 112. Sophie houdt haar adem in.

'Meiske, de ambulance komt! Opa is niet goed. Ik ben weg!'

Van achter het raam ziet ze haar moeder met haastige stappen verdwijnen richting opa's huis. Dan valt haar oog op de bromvlieg die roerloos is blijven liggen ... Dood!

Als schaduwen langer worden

In januari hoorden we er van, maar het was gelukkig ver weg. Daarna kwam het elke dag dichterbij. Inmiddels is het Corona-virus binnengedrongen tot in onze huizen. Het beheerst de nieuwsuitzendingen. Als een slagschaduw die over de wereld is gevallen. Scholen, bedrijven, zelfs de kerken zijn gesloten. Weinigen denken nog aan de lijdenstijd. Maar juist nu kunnen de 40-dagen voor het Pasen je troosten en bemoedigen in deze periode.

Ze moeten stoppen met corona

‘Papa en mama, hebben jullie gehoord wat Rutte zei. Ik vind dit echt heel erg. Dan zie ik jullie misschien wel 3 weken niet. Hoe moet het nu met mijn verjaardag?’ Er klinkt paniek door in de stem van onze jongste dochter.

En het werd stil op straat ... De wereld is in enkele weken totaal veranderd. Verpleeghuizen zijn gesloten voor bezoekers om besmetting van kwetsbare bewoners met het coronavirus te voorkomen. Onze dochter van 35 jaar is ook kwetsbaar, maar dan anders. Ze heeft een dubbele diagnose van verstandelijk beperkt en gedrags- en psychiatrische problemen. Daarom kwam ze te wonen in een besloten woongroep. Totdat het daar 5 jaar geleden mis ging. Ze werd geplaatst in een instelling voor cliënten die een gesloten behandeling nodig hebben. Het complex slokte haar op binnen hoge muren. Ruimten waar ze nauwelijks nog kon huppelen. Haar woorden echoën na in ons hart: ‘Wanneer zal ik weer lachen en zingen?’

Een plekje in ons hart

Vrolijk lachend kijkt ze ons aan. Alsof de tijd geen vat heeft gekregen op de glinsteringen in haar ogen. Voor het grootste deel van ons leven was ze er gewoon altijd ... tante Ger. Soms had ze geen tijd, altijd te druk met haar werk als directeur van een verzorgingshuis. De laatste jaren ging ze geestelijk achteruit. Wie had ooit gedacht dat ze uiteindelijk zelf werd opgenomen in een zorg-centrum. Met een stralende blik van herkenning kijkt ze ons aan. ‘Kijk nou toch eens wie …’ Door haar aandoening vergeet ze het vervolg van de zin die ze wil zeggen.

Een kerk-pepermuntje

Het werd stil in de overvolle kerk - te stil - terwijl de dominee de preekstoel beklom. In zijn altijd glimlachende gezicht had hij de lippen samengeperst. Met beide handen omklemde hij het preekgestoelte. Op zijn kalende voorhoofd glommen kleine pareltje vocht. Zo overzag hij zijn kudde en gleed zijn blik langs de rijen. Alsof hij ieder nog eenmaal in de ogen wilde zien.

Groene weiden en dorre woestijnen

Vederlichte wolken kleven in witte vegen aan het hemelblauw. Langzaam kruipt de avondzon richting de horizon. Enkele zwaluwen scheren over de rieten kappen van aloude boerderijen.  In de straat zijn de groene gazons door de droge zomer verkleurd naar goudgeel. Smachtend naar water hangen de bladeren in onze tuin dor en slap.